An Inquiry Into the Life and Times of Teridon

June 28, 2004

“Now that the President has confirmed her gross impropriety in front of a national audience, a resignation, if at all, an ouster from power is a fitting retribution by the Filipino people for this regime’s unprincipled trampling of the very core of democracy in the past presidential elections.” This is the statement of National Union of Students of the Philippines Deputy Vice-President for Luzon Terry Ridon as President Gloria Macapagal-Arroyo finally admitted to the Filipino people that she conversed with a Comelec official during the counting of the election ballots.

“With her admission of guilt, she herself has willingly placed the last nail on her floundering regime’s coffin – this mea culpa is too late for the people to stomach, especially on us students,” says Ridon. This is the reaction of the NUSP on the President’s insinuations that her economic and fiscal agenda are meant to benefit the education of the youth.

“Her motherhood statements on education alongside the low-intensity VAT propaganda on the youth are as false as her dramatics on television. This regime is notorious for causing the biggest budget cut in the history of the University of the Philippines (P357 M) and the continuing neglect of Philippine education through annual decreases in the overall education budget while diverted to enormous appropriations for foreign debt servicing and military spending,” asserts Ridon.

“Her own admission of guilt moves us not into sympathy for her regime but a strengthened and renewed resolve to further broaden the intensifying student alliance against this sham government,” explains Ridon as close to two thousand youth and students joined the overwhelming mass action against the President last June 24, vowing more warm bodies in the upcoming mass mobilizations as a result of the snowballing political crisis.

“The President’s woes will never be over,” Ridon finally asserts, “not until the time comes that she and her lapdogs finally realize that it is them who are the real economic saboteurs and enemies of the students and the people.”

The NUSP will continue broadening the student alliance against this government through fora on the current political crisis and Hello Garci listening sessions in numerous colleges and universities nationwide, and mass actions in the coming weeks until the President resigns or is ousted from power.
Reference: 09173375051

23 JUNE 2005

“Stonewalling the Gloriagate investigation and resorting to procedural delaying tactics are making the majority congressmen look like buffoons in the eyes of the youth and accomplices in this regime’s suppression of truth.” This is the statement of National Union of Students of the Philippines Deputy Vice-President for Luzon Terry Ridon as the House of Representatives ended another disappointing day of useless banter on rules and legal gobbledygook by the congressional apologists of the president.

Save for the surprising submission of the Paguia tapes to the Congress secretary, nothing substantial has come out of the congressional hearing with Secretary Ignacio Bunye further exposing the regime’s ineptness in confronting a raging national issue before the people. “The regime is using all the tricks in their Book of Lies and Psy-War,” says Ridon, “But they are running out of time.”

As a desperate attempt to contain the snowballing controversy, the regime has unleashed cunning intelligence agents to several campuses of the University of the Philippines to collect information on upcoming plans of student councils to further broaden the student alliance against the regime. “Is the President that paranoid and panicky,” explains Ridon, “that even legitimate student councils are now being monitored by the ISAFP?”

The University Student Council of UP Diliman was recently visited by government agents inquiring about scheduled activities related to the scandal. They were rebuffed by the council members. More so, an intelligence agent pretending to be an emissary from a foreign embassy foolishly queried a group of students regarding the schedule of the Hello Garci listening session of the College of Arts and Sciences Student Council of UP Manila for its freshmen. He was immediately brushed aside by the wary Iskolars ng Bayan.

“The regime is creating a climate of fear among the students,” laments Ridon, as large groups of policemen are reportedly being allowed to come and go inside the premises of the Office of the University Registrar in UP Manila along Padre Faura.

As such, there is no better time than now for the students to demand the President of the Republic to cease keeping silent lest be found guilty by the people. “If she does not speak soon, she will have convinced us that she has trampled the very core of democracy – reducing the elections as a private game of the ruling elite,” asserts Ridon.

If she remains heedless of this demand, “Resign or be ousted from your ivory tower,” Ridon finally asserts, “as the students and youth are ever ready to link arms with the people to kick you out of Malacanang for good.”

Reference: 09173375051

21 JUNE 2005

“Students will serve as critical watchdogs in the legislative inquiry on the GMA-Garcillano audio tape.” This is the statement of National Union of Students of the Philippines Deputy Vice-President for Luzon Terry Ridon as the House of Representatives convenes to shed light on the alleged wiretapped conversations implicating President Gloria Macapagal Arroyo as an active participant of the massive and systematic efforts to rig the presidential elections in her favor.

This is an affair that concerns us all as stakeholders of this controversy being contested by various political groups. Youth groups are one of the largest constituencies in the last EDSA uprising that indirectly installed Gloria Macapagal-Arroyo. “Instead of genuine reforms, we have got more rabid forms of graft and corruption and intensifying government neglect amidst this fraudulent and scandal-ridden regime notwithstanding the continuing disregard for education and other basic social services.

“There can never be any stability in our political life as long as fundamental questions raised by these tapes are not concretely addressed. As her silence becomes more deafening by the day, the youth’s verdict on her regime is continually taking shape, Ridon further explains.

Yet, the youth and the students are being co-opted by the government through groups such as the Y-PAD formation which visits schools and universities, preaching against the alleged destablizers such as activists and the opposition. However, these so-called destabilization efforts are but a sustained campaign for meaningful reforms in public governance and economic policies.

But co-opting the youth towards ignorance and pacification is more devious than brushing off the audio tape issue altogether. “No amount of sugarcoated publicity statements, legal gobbledygook and fascist measures can put off the people’s demand to know.

For its part, The National Union of Student of the Philippines will lead the call on the youth to guard this congressional inquiry and will conduct sustained mass actions, listening sessions, educational discussions and audio tape distributions in coordination with the people’s quest for the truth.

“We call on the president to speak on the issues before her lest be deemed guilty by the people,” Ridon finally asserts.

Unless the president gives her side on the issues, the political tension will continue snowballing into further unrest and lead the people in turning the streets into a blazing arena of protest and dissent.

Reference: 09173375051

As the political situation worsens by the day, the regime of Gloria Macapagal Arroyo is fast crumbling like a house of bricks on a weak foundation, says National Union of Students of the Philippines National President Rizza Ramirez.

The daily jueteng scandal revelations and the snowballing audio tape controversy have caused a massive outrage among the people on a corrupt and fraudulent regime experiencing a record negative satisfaction rating way below than any Philippine president since the restoration of democracy in 1986.

But these two scandals are mere tips of the iceberg, Ramirez adds, on why Filipino students are aggressively struggling for her ouster. Apart for her great disregard for the student sector through crippling annual budget cuts of state colleges and universities, she should be held liable for the intensified political repression of student activists in the cities and the provinces.

On the opening of classes last June 6, militant students and community youth staged a mass action in Mendiola to protest the regime’s commercialized and repressive educational policies such as the tuition deregulating Education Act of 1982. But true to its fascist tradition, Ramirez laments, the WPD anti-riot police led by a certain Col. Miranda greeted the flag and poster-wielding students with truncheons and shields, mauling at least four students and a public school teacher.

Meanwhile, the Eastern Visayas chapter of the NUSP is allegedly being harassed by military elements under the command of Maj. General Jovito Palparan as part of his reign of terror in the province which has illegally detained, tortured and murdered hundreds of innocent civilians including the assassinations of UCCP Pastor Rev. Edison Lapuz and Atty. Felidito Dacut, both prominent human rights advocates in the region.

As such, Ramirez stresses, GMA should be criminally charged for employing unconstitutional prior restraints on legitimate student assemblies through its all-too frequent no permit-no rally policy and for ordering an intensive counter-insurgency campaign by rabid fascists such as Maj. Gen. Palparan implicitly targeted at legal human rights and student organizations such as KARAPATAN-EV and NUSP-EV, respectively, to intensify political repression on a national scale.

Gloria Macapagal-Arroyo has utterly exposed her anti-people and anti-student bias for the past four and a half years. The Filipino youth and students are already restive and impatient for a shift in educational policies albeit a change in government.

With creeping political repression and fundamental economic collapse amidst a tense political situation, the Filipino student will now have reached a breaking point. The ebb of dissent is over and the students and the youth are ready to topple a regime that has never earned the trust and confidence of the people.

Along with other oppressed sectors and democratic forces, the Filipino students and the youth will again troop to the streets as they did for the past two EDSAs – to claim political power that rightfully belongs to the people, Ramirez finally asserts.

JUNE 4, 2005

“Like the jueteng scandal, higher education in the country has become a high-stakes affair,” says NUSP Deputy Secretary General JPaul Manzanilla, “in which Filipino students will again have lost the biggest gamble of their lives due to insurmountable tuition and other fee increases in the coming school year.”

In the National Capital Region, where most colleges and universities are located, the tuition fee per unit reaches an expensive average of 722.41PhP/unit in which 65 out of 244 higher educational institutions (HEI) or 26.64% applied for tuition fee increases, according to the Commission on Higher Education, notwithstanding the unregulated skyrocketing of dubious miscellaneous and other fees such as development fees, energy fees etc.

Manzanilla laments that though Malacanang froze tuition fee hikes in state colleges and universities (SCUs), the current national average of 353.03 pesos per unit of tuition in private universities is still a far cry from the double-digit tuition fee per unit of SCUs to be an affordable, accessible and quality alternative to Filipino students.

This is too much for a minimum wage earning family that receives less than 66,000 pesos a year, in which half is spent on a college education with bleak prospects in the light of double-digit unemployment rates and high levels of underemployment across the country.

As tuition fees rise inexorably high and with a college dropout rate of 73 percent based on the Wallace report on higher education, the Commission on Higher Education seems to have come up only with a band-aid solution to the education woes of the Filipino student with its CHED Memorandum No.14 seeking to put a tuition cap based on the rate of inflation. “It only serves to institutionalize the unmitigated control of HEIs in raising tuition fees based on their whims and caprices, without the need for genuine student consultations,” he explains further.

According to a recent UP study on education, no direct correlation exists between high tuition fees and the quality of education, as evidenced by 115 HEIs given phase-out orders by the CHED due to very poor passing marks (below 5 percent passing rates) in various licensure examinations for five consecutive years (1997-2001). In that span of time, 35 HEIs got zero-passing rates in Accountancy licensure examinations along with other schools averaging a measly 18.4 percent passing rate.

As such, the National Union of Students of the Philippines is urging Malacanang to declare a moratorium on tuition and other fee increases in all colleges and universities nationwide because increases in tuition and other fees of any kind and at any rate can never be justified nor be acceptable in the eyes of the Filipino students in the wake of a snowballing economic crisis as a result of crippling price increases, fiscal uncertainties and greater economic disparity.

Manzanilla finally asserts that it is the constitutional duty of the state that the right to education is ensured and ceases to be a pipe dream built on the relentless urge of capitalist-educators for superprofits, making milking cows out of the students and their families.

If this demand continues falling on deaf ears, it is absolutely certain that the students and the youth will struggle forward and continue their fight for their right to education, linking arms with the people in advancing their democratic rights and aspirations.

Ang kalagayan ng mga magsasaka, manggagawang bukid at mamamayan ng bayan ng Victoria, Laguna ay kalagayan ng malawak na hanay ng sambayanan sa kanayunan ng bansa. Talamak ang kawalan ng lupa ng magsasaka at nakakonsentra lamang ang pag-aari nito sa iilang mga panginoong maylupang taga-bayan o mga dayo na siyang nagtatakda ng lokal na ekonomiya, pulitika at kultura ng bayan. Katulad sa ibang pook ng kapuluan, litaw na litaw ang mala-pyudal at mala-kolonyal na moda ng produksiyon ng lipunang Pilipino na pinaiigting ng iba’tibang anyo at antas ng pinagsanib na puwersa ng imperyalismo, pyudalismo at burukrata-kapitalismo. Patuloy na sinasagkaan nito ang pambansa at demokratikong interes ng mamamayan lalo na sa partikular na karanasan ng Victoria, Laguna.

Ganunpaman, hindi dapat maging hadlang ito upang igiit ng mga magsasaka sa Victoria ang kanilang batayang mga karapatan. Ang unang hakbang tungo rito ay ang pagbubuo ng mga organisasyong masa ng mga magsasaka sa bawat lokalidad na dulo ay ang pagkakaroon ng pambayang organisasyon ng magsasakang nakakawing sa simulain at layunin ng pambansa-demokratikong kilusan. Sa minimum, mahalagang magkaisa ang mga magsasaka, sa pamamagitan ng pag-aaral at propaganda, na igiit ang mga batayang tindig ng militanteng kilusang magbubukid katulad ng: pagbasura sa CARP, pagtatakda ng 15piso kada kilo ng palay, pagbaba ng renta sa lupa at usura atbp. Sa maximum, igiit ang kawastuhan ng pagkakaroon ng tunay na repormang agraryo at pambansang industriyalisasyon. Subalit hindi ito maisasakatuparan sa isang malapyudal at malakolonyal na lipunan sa pag-asa lamang sa estado ng maliliit na reporma.

Kailangang pang paigtingin at itaas ng mga magsasaka ang antas ng kanilang kamulatan at pakikibaka mula sa simpleng kampanya at pakikibakang masa upang mapagpasiyang durugin ang tanikalang nang-aapi at nagsasamantala sa kanilang uri sa loob ng ilang daan taon at salinlahi.

Nang mamatay ang ama ni Ka Fernando, isang magsasakang taga-San Felix, nagulat na lamang ang panginoong may lupa na siya na pala ang humahalili ng ilang ektaryang lupang binungkal ng kanyang tatay at lolo nang mahabang panahon. Sa malawak na kanayunan ng Barangay San Benito, San Felix at San Francisco, nananatiling nakatali ang mga magsasaka sa kanilang lupa. Iba-ibang anyo ng pyudalismo at malapyudalismo ang nagaganap sa mga lugar na ito. Nariyan pa rin ang hindi makataong pagbubuwis at pagpoporsyento ng mga panginoong maylupa tuwing anihan. Sa ibang mga kaso 10-90 ang hatian sa pagitan ng kasama at PML. Pinanganalandakan naman ng ilang PML na sila na ang siyang gumagastos sa preparasyon ng lupa, binhi at pataba kaya tama lamang na sampung kaban sa sandaang kaban ang matanggap ng magsasaka. Ganunpaman ang antas ng pagsasamantala sa mga magsasakang ito ay nananatili at nagpapatuloy. Kahit pa ganito ang kalakaran, hindi makatarungan na hindi bigyang pansin ang aktwal na gawain sa bukid ng magsasaka mula pagtatanim hanggang pag-aani para makakuha lamang ng sampung porsyento ang magsasaka. Sa Barangay Daniw, napipilitan ang mga matatandang kasama na ibalik ang lupang kanilang sinasaka sa PML dahil sa kamahalan ng mga gamit sa produksiyon, bagkus, maglalaho na parang bula ang anumang karapatan ng matandang magsasaka sa reporma sa lupa at mahuhulog sila at ang kanilang pamilya sa pinakamababa at pinakakawawang saray ng uring magsasaka – ang manggagawang bukid. Hindi pa rin nagbabago ang relasyon ng produksiyon kahit sa panahong ito na gumagamit na ang magsasaka ng mga makabagong kagamitan tulad ng hand tractor, thresher at iba pa at sa halip ay nakapaglilinlang pa nga sa mga magsasaka sa antas ng pagsasamantalang nararanasan nila. Antagonistiko pa rin ang relasyon ng PML at magsasaka lalo’t higit nakaamba palagi ang banta ng pagsamsam ng mga lupang sakahan at pagpapalit-gamit ng lupa. Hindi rin pina-uunlad ng PML ang mga kagamitan sa produksiyon sapagkat labis-labis na rin ang nakukuha nito mula sa atrasadong teknolohiyang gamit sa produksiyon mula sa pagsasamantala ng maraming mga magsasaka. Sa kabilang banda, patuloy na bumabagsak ang kabuhayan ng magsasaka dahil atrasado ang teknolohiya at maliit lamang ang sinasaka nitong lupa relatibo sa laki ng kabuuang lupa ng PML.

Ganoon na lamang ang pait na nararamdaman sa puso ni Aling Conchita nang puwersahan siyang palagdain ng kasunduang sasamsamin na ng panginoong maylupa ang isang eryang pamilya niya ang siyang nagpayaman mula sa isang gubatang lugar tungo sa isang lupang sakahan. Sa tapat naman ng kanilang munting dampa, sa kabila ng highway patungo sa bayan ng Victoria, itinatayo ang isang subdivision na pag-aari ng isang makapangyarihang pamilya ng mga PML at burukrata kapitalista. Dahil unti-unti nang bumabagsak ang agrikultura ng bansa na siyang mga burgesya komprador at PML din naman ang may sala sa pamamagitan ng estado nitong alipin ng imperyalista at globalisasyon, isinasailalim na ng mga lokal na PML ang kanilang mga ekta-ektaryang lupain sa pagpapalit-gamit ng lupa. Ginagawa na nilang mga subdivision ang mga lupang sakahan upang mabawi ang ”lugi” nila bunsod ng bagsak na presyo ng palay na dikta ng mga imperyalistang may hawak ng patakaran sa pandaigdigang kalakalan. Iba’t ibang paraan ang ginagamit ng PML upang mapalayas ang mga magsasaka mula sa kanilang lupa. Sa karanasan sa itaas, 2 libong piso lamang ang inisyal na kompensasyong alok ng PML para lumayas ang mga magsasaka. Hindi pa ito sapat upang mabawi man lang ang ginamit ng pamilya sa pagpapatayo ng konkretong bahay at dalhin ang mga tira-tirang kagamitan pabalik sa Quezon. Gumagamit din ang PML ng mga huwad na prosesong ligal at lokal na burukrata-kapitalista upang maloko ang mga magsasaka at mapalayas sila. Sa isang halimbawa, sapilitang pinapirma ang isang magsasaka ng isang kasunduang ang mga saksi ay pawang mga kamag-anak ng PML at ang mismong tagapamagitan ng mula sa barangay ay kamag-anak din. Hindi pinaliwanag ng PML na walang katibayan ang kasunduang ito nang walang pagpapatunay ng isang lisensiyadong abogado. Ang pagpapalit-gamit ng lupa at pagpapalayas sa mga magsasaka mula sa kanilang mga lupang sinasaka ang dudurog sa kabuhayan ng daan-daan pamilyang magsasaka sapagkat wala na silang ibang pagkukunan ng pantustos sa pang-araw-araw. Mapipilitan ang mga ito na maghanap ng mga bagong uupahang lupa at titirikan ng bahay na malimit ay doon sa mga gubatang lugar din kung saan delikado at nakakatakot. Ang iba naman ay napupuwersang makipagsapalaran sa mga kalunsuran kung saan magiging mga maralitang tagalungsod din sila sa mga looban at bituka ng kalunsuran. Ginagamit din ng mga PML ang kapulisan at militar upang siguraduhing matatakot ang mga magsasaka na lumaban sa lahat ng prente, ligal, mala-ligal o iligal man upang pigilan ang pagpapalayas sa kanila. Sa pagpapalit-gamit ng mga lupang sakahan, sinisira ng mga plano ng PML ang sustansiya at malaking produktibidad ng mga lupang sakahan na ito na makapagluwal ng kaban-kaban pang pagkain ng sambayanan pagdating ng panahon.

Dahil ekonomiya ang mapagpasiya sa isang lipunan, ganoon na lamang ang pagkaatrasado ng kaisipan, pulitika at paninindigan ng mga manggagawang bukid sa Daniw na mismong ang kauri nilang kasama ang siyang ginagamit ng panginoong maylupa upang pagsamantalahan ang kakarampot nilang arawang sahod tuwing taniman o anihan. Ito ay sa pamamagitan ng sistemang rent-to-own kuno ng lupang kinatitirikan ng mga bahay nila subalit reseta o kaya naman padpaper lamang ang ginagamit para sa mga resibo ng bayarin. Nanatili ring hindi umaabot sa dalawandaang piso kada araw sa tuwing anihan ang sahod ng mga manggagawang bukid. Kadalasang nagmumula ang mga manggagawang bukid sa mga lugar na maliit ang ang mga lupang sakahan, tulad ng Barangay Daniw kung saan halos lahat ay mga manggagawang bukid. Higit na pinagsasamantalahan ang mga ito kaysa sa mga kasamang umuupa ng lupa sa PML sapagkat sa ilang mga sitwasyon, nakakasapat kahit paano ang kinikita ng magsasaka mula sa buwisang lupa. Kadalasan din, mga dayo ang mga manggagwang bukid, mga galing sa higit na mga atrasadong pook katulad ng Bikol at Samar. Silang mga dayo ang laging handa sa pagtatrabaho kahit gaano kasukdulan ang hindi pagkamakatao ng kanilang sahod. Malinaw din kasi sa PML ang desperadong kondisyon ng mga manggagawang bukid kaya ganoon lamang ang antas ng pagsasamantala. Walang trabaho ang mga mangagawang bukid sa Victoria kung hindi panahon ng pagtatanim at pag-ani. Ang mga katiwala naman ng PML na malimit mga kasama ay kumukuha rin ng komisyon mula sa sahod ng kanyang manggagawang bukid. Sa sandaan piso, halimbawa, 80 piso na lang ang natatanggap ng mangagawang bukid, 20 piso ang kinukubra ng magsasaka. Kung maraming mangagawang bukid ang isang kasama, tila magkatuwang na rin ang kasama at PML sa pagsasamantala sa mga mangagawang bukid. Bagamat nakapagsasamantala ang ilang mayayaman o panggitnang magsasaka sa kanyang mga mangagawang bukid, hindi sila dapat ituring na kaaway sa uri at bagkus dapat manyutralisa at makabig na kumilos para sa pagpapalaya ng uring magsasaka.

Sa baba ng presyo ng palay, napipilitan ang mga katulad ni Tatay Baste na magtanim ng mga cash crops katulad ng melon, ampalaya, sitaw atbp habang iniisahan sila ng mga komersyante-usurero na nagpapanggap na tagapagbigay puhunan o pinanser nila. Ang usura ang ginagamit ng mga PML upang palakihin ang kanilang hati sa yaman ng lupa at makalikom ng salapi upang makakuha ng higit na malaking lupa. Sa karanasan ng magsasaka sa San Benito, nagpapahiram ng 20,000 piso ang namumuhunan sa honey dew melon ng isang magsasasaka. Sa panahon ng anihan, kailangang ibalik sa kanya ng magsasaka ang puhunang 20,000 piso at maghahati pa sila sa kabuuang inaning melon. Masahol ang kalakarang ito sapagkat nagpapanggap ang usurero na tumutulong sa pag-unlad ng magsasaka, pailalim na pinagsasamantalahan pa rin ang abang magsasaka. Kahit gaano pa man kalaki ang puhunan na ilagak ng usurero sa lupa ng magsasaka, hindi pa rin ito sapat upang mabayaran ang aktwal na pagtatrabaho ng magsasaka mula pagtatanim hanggang pag-aani, lalo’t higit kailangan pa ng magsasakang ibalik ang puhunan at hatian ang usurero ng kanyang inaning melon. Sagad-sagarang pambubusabos ito ng magsasaka sapagkat alam ng usurero na kapit sa patalim ang mga magsasaka. Wala naman kasing maibibigay na kolateral, salapi o pag-aari ang magsasaka kundi ang kanyang mga inani, na hindi pa nga sapat upang maitawid ang pangaraw-araw ng kanilang pamilya.

Isa ring porma ng usura ang ginagawa ng mga nagpapatakbo ng tanyag kunong kooperatiba ng San Benito. Katulad din ng bangko, hindi maaaring humiram ang mahirap na magsasaka kung wala siyang kolateral na maibibigay at madalas ang kanyang inani ang kanyang ginagamit. Sa aktwal, hindi rin naman talaga makakuha ng makataong kasunduan ang mahirap na magsasaka sa kooperatiba kung hindi sila malapit na kaibigan o kamag-anak ng pamunuan ng kooperatiba. Mula nang magsimula ito ilang taon nang nakalipas, hindi pa rin nakakautang si Ka Baste sa kooperatibang ito bagamat nag-aabot siya at mga katulad niyang mahihirap na magsasaka ng kakarampot niyang kinikita mula sa palay. Sa kooperatiba rin magbabayad kung nais ng magsasakang makagamit ng irigasyon ng donasyon kuno ng gobyernong Hapones para sa mga magsasaka ng San Benito sa pamamagitan ng DAR, subalit kailangang magbayad ng magsasaka ng 1,700 kada ektaryang lupa kada anihan upang magamit ang irigasyon sa San Benito. Kung 5 ektarya ang lupa, saan naman kukuha ng 8500 piso ang mahirap na magsasaka? Makahihiram naman daw sa kooperatiba basta hatian ito ng aanihing palay ng magsasaka at babayaran nang buo ang hihiramin pera. Kaya maraming mahihirap na magsasaka ang hindi na nagbabayad para sa irigasyon at tumatangkilik sa kooperatiba sapagkat malinaw sa kanila na ibabaon lamang sila sa utang ng mga ito. Sa kabilang banda naman, pabagsak din ang produktibidad ng mga mahihirap na magsasaka dahil umaasa lamang sila sa pag-ulan. Sa madaling sabi, ang usura at kooperatiba ay mga sandatang pyudal at mala-pyudal upang patuloy na itali ang magsasaka sa lupa at manataling nagdarahop ang kabuhayan.

Nanatiling naglalaro ang presyo ng palay sa 8-10 piso, minsan pa nga bumabagsak sa 6-7 piso kada kilo ng palay sa panahon ng sabay-sabay na nag-anihan ang mga magsasaka. Ayon sa pagsisiyasat ng FIST, ang karaniwang presyo ng palay na 8-10 piso ay hindi na sapat. 13 piso kada kilo ang kailangan upang mabawi pa lang ng magsasaka ang kanyang puhunan. Wala pa rito ang interes na pinapataw ng mga usurero at PML. Sa ganitong kalakaran, patuloy na dumadausdos ang kabuhayan ng mga magsasaka sa Victoria, Laguna lalo na sa panahong ito na pinababayaan lamang ng estado na maglaro ang presyo ng palay ayon sa market forces na lagi namang iilang mayayamang PML at komersyante din ang nagtatakda upang baratin ang magsasaka sabay pagbebenta ng bigas sa mataas na halaga. Dagdag din ang patuloy na patakarang pangkabuhayan ng estado ukol sa liberalisasyon ng agrikultura kung saan kaban-kabang bigas at iba pang mga gulay ang iniimbak dito nang may napakababang taripa ng dayuhang mga bansa tulad ng Tsina, Thailand, Taiwan, Vietnam upang makipagkompetensiya sa mga lokal na agrikultural na produkto. Nagaganap ito sa gitna ng matinding pagsusubsidiyo at pagpapahalaga ng mga bansang ito sa kanilang sektor ng agrikultura at pagbabalewala ng estado ng Pilipinas sa kanyang magsasaka, kung saan wala pang 20 piso ang subsidyo ng gobyerno para sa bawat magsasaka. Ang kalokohan ay ito – ang mga inaaning palay/bigas sa Pilipinas ay iniluluwas naman patungo sa ibang bansa bilang bahagi ng imperyalistang balangkas na export-oriented, import-dependent na sistema ng ekonomiya ng bansa. Nakikipagsabwatan ang estado at mga malalaking burgesya komprador, PML at komersyante para rito sapagkat alam nilang limpak-limpak na dolyar ang makukuha nila mula sa pagluluwas ng mga produktong ito. Kaalinsabay nito, pinangangalandakan ng DA at NFA na kulang na kulang ang bigas sa bansa kaya’t kailangang kailangan ng bansang mag-angkat ng bigas mula sa mga karatig-bansa. Habang limpak-limpak supertubo ang kinukubra ng imperyalista, estado at kanyang mga komprador mula rito sa kaayusang ganito, nananatiling mahirap ang magsasakang Pilipino.

Sa bayan ng Victoria nakakonsentra ang kalakhan ng mga propesyonal, huwes, abogado, duktor, negosyante, pulitiko at mag-iitikan. Dito rin nagmumula ang kalakhan ng malalaking panginoong maylupa sa palibot ng Victoria, Laguna. Hindi kataka-takang ganito ang kalakaran sa bayan sapagkat kung sinong siyang may kapangyarihan sa lupa at ekonomiya ang siyang nakapagtatakda ng relasyon ng produksiyon at pulitikal na relasyon sa isang lokalidad. Wala na ring ibang mapagkukuhanan ng ganito kalaking surplus para sa puhunan ng malalaking itikan, pagpapaaral ng abogasya, negosyo at medisina kundi mula sa pang-aapi at pagsasamantala ng ilang salinlahi ng maraming mga mahihirap na magsasaka at mangagawang bukid sa loob ng napakahabang panahon sa mga malalawak na lupang sakahan sa palibot ng sentrong ito ng bayan ng Victoria. Habang naipapatapos ng kolehiyo ng mga PML ang kanilang mga anak sa mga eksklusibong paaralan sa kalunsuran, ang mga anak at apo ng mga ninunong magsasaka ay nananatiling nakalugmok sa lupang hindi kanila at nakatali sa isang tunggaliang hindi sila ang nagtatakda ng patakaran ng labanan. Maraming beses nang nagtangka ang mga militanteng organisasyon ng magsasaka na magtayo ng mga baseng masa sa Victoria at nagkaroon ng panahon na inabot nito ang sukdulan ng lakas nito subalit sadyang sutil ang reaksiyonaryo estado at ang mga lokal na PML nito sa pagtugis at pagdurog sa mga progresibong mga organisasyon ng mga magsasaka sa bayan. Pinapatay ng militar at CAFGU ang mga organisador ng mga pambansang at rehiyonal na organisasyon ng magbubukid. Nagpapakawala rin ang mga lokal na pinunong PML ng mga huwad na progresibong organisasyon katulad ng CARET at Akbayan upang lituhin ang masang magsasaka mula sa pagsapi sa mga organisasyong tatalima sa pambansa-demokratikong interes ng kanilang uri. Marami sa mga miyembro nito ay pawang mga PML, petiburges na propesyunal at ilang mga mayayaman at panggitnang mga magsasakang nalinlang ng mga organisasyong ito na sumapi sa kanila. Ang lahat ng ito ay ginagamit ng mga PML at nga estado upang panatilihin ang pyudal na relasyon ng produksiyong nakabatay sa lupa.